‘Minstens zo gedurfd is wat Daan Heerma van Voss waagde met Geen vaarwel vandaag. Die titel klinkt als een rouwverwerkingsboek, zwaar en autobiografisch, maar het is juist een opvallend speels en levendig avontuur, waarin een alwetende verteller de drie kinderen volgt na het overlijden van hun vader. Wat vervolgens tot stand komt, is een veelheid aan verhaallijnen om je in te nestelen, en waarin je afdaalt in al die verschillende levens die in al hun kleinigheden toch groots aanvoelen. We zien de personages met al hun hechtingsproblemen, trauma’s en rouwverwerking, maar het knappe is dat het nooit larmoyant wordt, maar, mede door een alwetende verteller een nieuwe rol toe te bedelen, speels blijft en tegelijkertijd emotioneel overtuigt. Een panoramisch uitwaaierend familieportret van dit soort is in ons taalgebied zeldzaam en associeer je eerder met een auteur als Jonathan Franzen. […] On-Nederlands goed zijn.

Christiaan Weijts