Jaap Goedegebuure: ‘De charme van deze roman schuilt dan ook niet in dramatische verwikkelingen (al broeit er onderhuids wel degelijk een rivaliteitskwestie tussen Daniël en Xander, en al wordt er ook even aandacht besteed aan de moord op Theo van Gogh) of een spannende plot, maar in de stijl. Die laveert tussen laconiek en lyrisch, en houdt ondanks de brille van de formuleringen altijd iets gedempts, iets wat raakt aan de aloude Weltschmerz die traditiegetrouw het voorrecht is van de jeugd. Het is haast een genot om te zien hoe trefzeker, in een of twee trekken, mensen en situaties worden neergezet. Neem deze impressie van een uitvaart: ‘Twintig jaar geleden zou zo’n zaal veel voller zijn geweest. Maar vrienden waren geëmigreerd, gestorven, zoekgeraakt, kleingeld in de metro.’ Die laatste vier woorden, suggestief en beeldend als ze zijn, doen het ‘m.’