‘Men zegt dat de eerste alinea het DNA van een roman moet bevatten. Daan Heerma van Voss (1986) heeft genoeg aan de eerste zin. In bijna elke alinea heerst een verpletterende grauwheid en stilte. (…) Deze toon volhouden is een stilistische opgave, die Heerma van Voss knap volbrengt. (…) Een bijna perfecte stijl en een wereld opgebouwd uit betekenisvolle details.’ – de Volkskrant