Websitetekst De Balie:

‘Reve, Hermans, Slauerhoff, Heeresma – allen schreven zij literatuur waarin zwaarmoedigheid een belangrijke rol speelt. Hoewel er tal van voorbeelden te bedenken zijn van uitstekende zwaarmoedige literatuur uit verschillende buitenlanden (Edgar Allan Poe, Franz Kafka, Helle Helle), lijken schrijvers uit de lage landen zich bij uitstek thuis te voelen in dit genre. Waar de buitenlandse schrijvers eerder lijken te neigen naar het melancholische, haast het romantische, wringt er in de Nederlandse literatuur onophoudelijk iets, is er altijd een droge ironie voelbaar. Waar ligt dit aan? Heeft het te maken met onze lijdzame, calvinistische aard?

Onder hedendaagse jonge schrijvers lijkt zwaarmoedigheid haast geen rol meer te spelen. Is een goede toepassing van enige ironische literaire melancholie voorbehouden aan de oudere generatie? Mist de jeugd de levenservaring om dit stijlmiddel te kunnen toepassen zonder dat het bombastisch of aanstellerig wordt? Of zijn er nog wel voorbeelden te vinden van jonge zwaarmoedige schrijvers?’

Ik dus. Kennelijk. Zucht. Kaarten alhier.